Voordat ik mijn verhaal begin zal ik me even voorstellen. Ik ben Wendy 54 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters van 25 en 29 jaar.
Ik ben enkele jaren geleden naar een lezing geweest i.v.m. nierstenen, hier liep ik een oud collega (Carine) tegen het lijf. We gingen nog gezellig iets drinken en bijpraten. Hier vertelde Carine mij dat ze ernstig ziek geweest is, een septische shock. Ik leefde met haar mee en was blij dat het goed met haar ging (toen wist ik niet beter).
In januari 2023 voelde ik mij ’s nachts niet goed en in de loop van de ochtend voelde ik mij zieker worden. Corona test bleek negatief. Omdat het zondag was wachtte ik tot
maandagmorgen om een afspraak bij de huisdokter vast te leggen. Mijn man gaat met mij naar de huisdokter. Tot hier weet ik het zelf nog maar wat nu volgt heb ik van “horen
zeggen”.
De dokter had antibiotica voorgeschreven en het advies gegeven om pijnstilling te nemen. Ik ben om 9h30 in mijn bed gekropen en amper een half uur later was ik weer uit bed omdat ik me zo ziek voelde en zoveel pijn had. Hierop heeft mijn man mij naar spoed gebracht. Dit was maandagmorgen 9 januari 2023.
Ik werd onmiddellijk opgenomen. Ik had een klein wondje aan mijn duim en deze ontsteking breidde zich uit over mijn arm. Ik kreeg 2 soorten antibiotica toegediend, zuurstof met een neusbrilletje en de wond werd oppervlakkig verzorgd. Hiermee bedoel ik ontsmetten en een windeltje errond. Op woensdagmorgen 11 januari vinden ze me ’s morgens met mijn hoofd in de vuilbak (zo staat het in mijn medisch dossier). Hierdoor werd ik overgebracht naar intensieve zorgen. Er wordt ruggenmerg afgenomen, een NMRI en een EEG uitgevoerd met als mogelijke oorzaken volgens de dokter: hersenvliesontsteking-sepsis ontwenningsverschijnselen (heb geen verslaving). De dokter concludeert: epileptische aanval ondanks dat mijn CRP waarden zeer hoog zijn (570), lage bloeddruk, hoge hartslag en de infectie breidt zich razendsnel uit op mijn arm. Na overleg word ik volgende dag overgebracht naar intensieve in Leuven.
In Leuven word ik opgenomen op traumatologie (brandwonden) voor de wondverzorging, wordt picc lijn naar mijn hart en krijg ik een 3de antibioticum. De wonde was een 2de graads brandwonde geworden en al het beschadigd weefsel moest weggenomen en verder verzorgd.
Vanaf dinsdag namiddag 17/01 kan ik mij terug dingen herinneren.
Op woensdag 18/01 mag ik naar een gewone kamer, wel een 1 persoons omdat ik een ziekenhuis bacterie heb opgelopen. Hier krijg ik meermaals te horen: mevrouw, u heeft heel veel geluk gehad, u had wel dood kunnen zijn. Het was 2 vingers van amputatie van mijn arm en 3 vingers van overlijden. Septische schock werd niet vermeld.
Op maandag 23/01 mag ik naar huis. Ook in mijn onstlagpapieren staat niets over septische
shock.
Wist ik veel dat toen de strijd nog moest beginnen. Ik dacht iedereen zegt alles ziet er goed uit, neurologische testen zijn goed. Ik dacht een beetje bekomen en dan terug werken. Ik voelde mij verloren in een lichaam dat niet functioneerde en met constante pijnen. Ook het psychologische aspect: de dagen waar ik niets van weet en de angst in de ogen van mijn familie en vrienden zien was moeilijk. Ik dacht terug aan het verhaal van Carine en heb contact met haar opgenomen. Zij heeft mij uitleg gegeven over wat sepsis eigenlijk is en dat dit een ernstige impact op je hele lichaam heeft.
Hierna heb ik mijn medisch dossier opgevraagd waarin de eerste keer voor mij zwart op wit stond: septische shock.
Ik heb het losgelaten om die 10 dagen waar ik niets van weet te zoeken. Ik maak er nu een grapje over: mijn korte termijngeheugen was zo kort dat het weg was als de zin
uitgesproken was. Ik heb oplossingen gezocht om mijn pijn te hanteren, wat een heel traject is geweest.
Eerst is het gewoon recht proberen te blijven en de dag door te komen. Van behandelingen is nog geen sprake omdat de inspanning en de prikkels zo sterk aanwezig zijn dat dit niet
lukt. In oktober zat ik op mijn dieptepunt en heb ik aan mezelf toegegeven dat ik dat ik dit niet alleen kon. Hierop heb ik medicatie uitgeprobeerd om de prikkels te herleiden naar een leefbaar niveau. Alle andere mogelijke behandelingen: kiné, waterkruiken, elektrische kussens, massages, sauna en relaxatietherapie.
De pijn werd draaglijker en ik kon naar mijn 2de traject: de pijnkliniek. Bij mij heeft dit een zeer goede werking op hoofdpijn, nekpijn en lage rugpijn. Eerder kon ik dit niet aan wegens te vermoeiend.
En nu sinds enkele maanden heb ik het gevoel “het gaat goed met mij”. Het wordt niet meer zoals vroeger, maar ik kan op een andere manier deelnemen aan activiteiten die ik en mijn gezin belangrijk vinden. Ik bekijk het nu zo : kost dit me meer energie dan dat het mij oplevert? Dan doe ik het niet. Sommige activiteiten sterken mij mentaal en die zijn een dagje recuperatie waard.
Ik heb terug goesting om dingen te doen, ik kan terug toekomstgericht denken. Hier hebben de mensen van Sepsibel en de Nederlandse groep “Sepsis en daarna” mij zeer goed ondersteund waarvoor ik alleen dankbaar kan zijn. Ik voelde mij niet meer alleen op de wereld.
Ik zou heel graag meer deel uitmaken en mij inzetten voor de Sepsibel vzw, maar mijn prioriteit is aansterken en terug aan het werk gaan.
Met warme groeten
Wendy