Mijn sepsisepisode
Met pensioen, maar nog steeds actief, werd ik in 2006 getroffen door sepsis, zonder me echt bewust te zijn van de ernst van wat er met me gebeurde. Afgezien van rillingen, die ik toeschreef aan een lichte koorts (38,4°C), voelde ik geen pijn. Hoewel ik vanaf de eerste dagen een intense vermoeidheid ervoer, maakte ik me daar niet al te veel zorgen over en schreef ik het toe aan een neurologische aandoening waaraan ik al enkele jaren leed.
In die tijd was ik vrijwilliger in een palliatieve zorgkliniek. Ik merkte wel dat de wond op mijn scheenbeen, die ik in de kliniek had opgelopen na contact met een van de wielen van een patiëntbed, niet genas. Pas na vier of vijf dagen, en op aandringen van het verplegend personeel, besloot ik de volgende woensdag bloed te laten prikken. De resultaten kwamen die middag binnen en waren niet goed. De arts besloot daarom om op vrijdag, tijdens mijn bezoeken, een bloedafname, een urinestaal en enkele kweektesten af te nemen.
Op vrijdagmiddag kwamen de eerste resultaten binnen, maar voor een nauwkeuriger diagnose moesten we wachten op de kweekresultaten. Op zaterdagmiddag belde de directeur van de spoeddienst, die ik kende, mij op om de definitieve resultaten door te geven en vroeg mij om mij onmiddellijk te laten opnemen in het ziekenhuis. Tien minuten later waren we op de spoedeisende hulp. De medisch directeur, die eigenlijk niet van dienst was, begeleidde me naar een kamer die al klaarstond, en een verpleegkundige sloot me aan op een baxter. Toen vertelde hij me dat ik een ernstige sepsis had (septische shock) en dat het een kwestie van dagen, zo niet uren was!
Op zondagochtend werd ik overgebracht naar de afdeling Interne Geneeskunde, waar men vaststelde dat ik een sepsis had, veroorzaakt door een meticilline-resistente Staphylococcus aureus (MRSA) van onbekende oorsprong, evenals een zware urineweginfectie.
Ik verbleef daar ongeveer tien dagen, in een staat van extreme zwakte die langzaam afnam naarmate de dagen verstreken. Het was vreemd, ik voelde me niet echt ziek. De baxters met penicilline, cortisone en andere medicatie volgden elkaar in hoog tempo op. Na tien dagen was de behandeling afgerond en kon ik naar huis. Ik was acht kilo afgevallen.