Ik ben Paul, geboren in 1954. Na een loopbaan in de verkoop ben ik met pensioen. 3 kinderen en 7 kleinkinderen houden mij bezig. Mijn hobby is speelgoed maken, dus dat treft…
Begin september 2023 voelde ik mij al enkele dagen onwel en mijn huisarts nam bloed en de resultaten (infectiegraad) wezen op een ernstig probleem. Zij maakte voor mij een afspraak in het ziekenhuis waar ik ’s vrijdags naartoe ging, maar werd teruggestuurd met de boodschap “volgende week gaan we het één en ander onderzoeken”. Ik voelde mij gewoonweg ellendig en had al enkele dagen koorts. De dag nadien vond mij partner mij bewusteloos op de grond en belandde ik op de spoed van het UZA in Edegem waar, zo vertelden mijn partner en dochter, onmiddellijk het woord “sepsis” viel en ik blijkbaar voorrang kreeg.
Voor de ploeg in UZA heb ik alleen maar lovende woorden. Ik kreeg 24/7 antibiotica en maakte kennis met alle mogelijke apparatuur en werd van de ene naar de andere afdeling gebracht voor een ellenlange lijst onderzoeken en testen. Het werd een 5 weken lang verblijf in het UZA. De geplande reis die ik geboekt had voor de 65ste verjaardag van mijn partner viel in het water en we vierden haar verjaardag uiteindelijk in … de cafetaria van het UZ. Ook dat zullen we nooit vergeten.
Ik had het woord sepsis nog nooit gehoord maar kan intussen vertellen dat het een verschrikkelijke ervaring is waar ik godzijdank heelhuids ben uitgekomen. Ik heb wel nog steeds last van allerlei ‘naweeën’.
Intussen heb ik lotgenoten ontmoet die, jammer genoeg, door sepsis voortaan door het leven moeten met verschillende amputaties. Ik mag dus absoluut niet klagen.
Na de Pano reportage “Kwaad bloed” over sepsis, wordt er eindelijk aandacht geschonken en is er blijkbaar licht in de tunnel.
Paul