Kenny 40 jaar Sepsis na Streptokokkeninfectie
26 januari 2023 liep ik door een zieke werknemer een bacteriële verkoudheid op. Uit eigen kennis wist ik dat antibiotica het enig was dat mij kon helpen. Doch door de huisarts geen geschreven. De eerste 2 dagen gingen voorbij en er was eerst een licht verbetering, maar op nadien kreeg ik het gevoel dat dit verslechterde en maakte ik een nieuwe afspraak bij de huisarts. De dag van de afspraak ( 31/1/2023) kwam mijn moeder langs en zag dat er iets niet pluis was en voerde mij rechtstreeks naar spoed.
Eens daar aangekomen voelde ik langzaam de energie uit mijn lijf wegsijpelen en had ik alleen nog zin om te liggen en slapen. Het enige wat ik me nog op spoed herinner was een CT-scan. Daarna ging het licht uit.
Op 27 februari opende ik terug mijn ogen en lag in op IC met een kerstboom van slangetjes, toestellen en medicatie. Toen pas kreeg ik dit te horen van de specialist:
Uw verkoudheid was geëvolueerd tot een longontsteking door de infectie van streptokokken. Door de nog onbekende reden is deze infectie in uw bloed geraakt een heeft een septische schok veroorzaakt waardoor vitale organen 1 voor 1 uitvielen en ik gedurende 10 dagen 40° koorts had. Met alle middelen hebben we deze proberen te doen dalen door middel van ventilatoren en zakken ijs. Pas na een dubbele long operatie voor drainages te steken is deze beginnen te dalen. U hebt dus drie weken in een kunstmatige coma gelegen. Het was vechten tussen leven en dood.
Dit deed mij gedachten even op hol slaan. Ik was door het oog van de naald gekropen. Het ergste moest nog komen. Het besef dat je alles kwijt bent op dat ogenblik op lichamelijk en mentaal vlak. Alle spierkracht van de afgelopen 40 jaar was gewoon weg. Schrijven ging niet tot erg moeilijk. Elke beweging koste kracht en op de benen staan was niet mogelijk zonder hulp van 2 personen.
De laatste week op IC heb ik wel snel vooruitgang gemaakt en kon snel naar de gewone zieke afdeling waar ik nog een week verbleef. Op 7 maart 2023 heb ik het ziekenhuis verlaten en begon de lange revalidatie die ik tot op vandaag nog volg. Ik heb geen zichtbare schade opgelopen (buiten een litteken van de operatie en de tracheotomie van de beademing). Toch moet ik bekennen, ondanks mijn jonge leeftijd, dat uithouding en kracht zaken zijn die heel lang en langzaam terug moeten komen en wellicht nooit meer het zelfde niveau halen van voor de ziekte. Innerlijke schade is niet gekend, doch voel ik zelf dat bepaalde zaken niet goed voelen, maar de toekomst zal dit uitwijzen.
Ik heb veel steun gehad van vrienden en familie, daardoor was de veerkracht erg groot om dit te overleven. Al blijft dit toch spoken in mijn gedachte bij wat moeilijkere momenten.
Ook hoop ik mijn bijdrage te kunnen leveren door enerzijds lotgenoten of familie van lotgenoten bij te staan of te ondersteunen en anderzijds met mijn verhaal ook te kunnen aantonen hoe belangrijk vroegtijdige diagnose is. Door mijn verhaal wil iedereen laten weten dat Sepsis niet te onderschatten valt en dat er meer aandacht en onderzoek nodig is. Hoe meer mensen onze verhalen horen, hoe meer aandacht hieraan besteed wordt. Het kan iedereen overkomen.
Kenny