Ik woon aan de rand van een natuurgebied met mijn man en drie zonen. Mijn hobby’s zijn wandelen, lopen en lekker eten. Mijn verhaal begon met een gezwel in mijn rechterborst. Vier dagen na mijn eerste chemo strompelde ik met hevige buikpijn spoed binnen. Ik werd onmiddellijk geopereerd. ‘De onmenselijke pijn de dag na de operatie was normaal’, zei de arts, ‘binnen een week ben je thuis’. De zeven voorziene dagen werden er vierhonderd zevenentachtig.
Ik belandde in een septische shock, werd in extreem kritieke toestand overgevlogen naar het universitair ziekenhuis UZ Gent, waar ik weken later ontwaakte met vreselijke pijn aan mijn voeten. Toen begon een calvarietocht waarover ik een boek schreef met als titel ‘elk uur telt’. Ik wou vertellen welke verpletterende impact sepsis kan hebben en ook werd het een zoektocht rond deze aandoening waarover ik nooit eerder had gehoord. Professor Erika Vlieghe vertelt dat mijn boek de broodnodige inzichten biedt in wat sepsis doet met een mens en zijn omgeving. Sepsisoverlevers lieten me weten dat ze zich herkenden in verschillende facetten van mijn verhaal. Ik hoop vooral dat iedereen na het lezen overtuigd is dat we de handen in elkaar moeten slaan om samen sepsis te overwinnen.