Septische shock door buikvliesontsteking
Ik ben Angélique Dammer een vrouw van 52 jaar. In september 2022 gingen mijn man en ik met onze boot varen richting Purmerend. Bij Purmerend aangemeerd, eten besteld wat tv gekeken en toen naar bed. Mijn man ligt altijd met de hondjes in het voorste gedeelte van de boot en ik in de punt van de boot (mijn man snurkt nog wel eens vandaar)
Die nacht kreeg ik vreselijke buikpijn maar ook koorts en dat was nieuw. De buikpijn leek op de pijn die ik een jaar daarvoor had toen mijn borsten preventief heb laten verwijderen met reconstructie vanwege een BRCA-2gen, toen kreeg ik verstopping in mijn darmen.
Dus ik dacht dat heb ik weer, alleen de koorts had ik toen niet. Tegenover onze boot had ik al een huisarts plaatje gezien bij een huis. Dus ik belde de huisarts op. Kon niet komen want ik kwam niet uit Purmerend, ik moest maar naar de EHBO gaan in het ziekenhuis in Purmerend. Wij mijn dochter gebeld of zij en haar vriend naar ons toe konden komen dan kon mijn dochter met mijn man verder varen en ik ging met haar vriend dan naar de EHBO. Daar zeiden ze, waarom bent u niet naar de huisarts gegaan, ja omdat ik daar niet wordt geholpen omdat ik hier niet woon. Ja maar nu kost dit uw eigenrisico. Geen probleem die is toch al op.
Ik moest plaats nemen in de wachtkamer. Net op het moment dat ik het gevoel had dat het niet langer moest duren, werd ik opgehaald. Ik kreeg eerst een infuus met vocht, toen gingen ze met een echo in mijn buik kijken. Ze zag niet echt iets bijzonder veel ontlasting, maar wel iets anders maar dat kon ze niet verklaren.
Er werd overlegd. Mijn bloeddruk was toen al laag. Ik werd met ambulance door gestuurd naar een ander ziekenhuis in de buurt om een nachtje te blijven en ik kreeg een klysma.
De volgende dag mocht ik naar huis met wat zakjes voor de ontlasting. De vpk vroeg aan de arts of dat wel verstandig was want mijn bloeddruk was nog erg laag. Maar de arts vond ik wel naar huis kon.
Ik een taxi gebeld om mij naar Edam te brengen want daar stond mijn man met de boot, en gingen daar vandaan naar Volendam om daar twee dagen te overnachten.
In Volendam gingen we de honden uitlaten en merkte ik dat ik niet meer op mijn rechterenkel kon lopen, dus halverwege zei ik, ik blijf hier wachten tot jij terug bent met de hondjes want ik kan echt geen stap meer verder zetten.
Mijn man een beetje geïrriteerd, ik merkte aan hem dat hij vond dat ik mij aanstelde. De volgende dag kon ik echt niet meer op mijn voet staan. Dus we gingen maar richting Amsterdam om zo weer naar huis te varen. Toen we de sluizen van Amsterdam uit waren, waaide het heel hard en wisten we bij de Haven vlak bij de sluis binnen te varen, ondertussen maar met 1 motor want de andere was stuk gegaan. Met veel pijn en moeite weten aan te meren aan de aanmeld stijger. Wij lopen naar het restaurant waar ook de Havenmeester was. Ik deed er wel een kwartier over om daar te komen. Wij vragen of we een nachtje mochten blijven. Dat mocht maar we moesten dan wel de boot verplaatsen. Mijn man zei: dat gaat niet want ik ben blij dat ik hem aan de kant heb weten te krijgen met die wind, en aangezien mijn vrouw ziek is en met deze wind gaat dat niet lukken. Gelukkig mocht ie blijven staan. Mijn man mijn dochter weer gebeld of ze nu met haar broertje wilde komen om mij op te halen en mijn zoon daar te laten want die zouden de volgende dag dan naar Alkmaar varen.
Mijn dochter zette mij thuis af, en ik heb toen de huisartsenpost gebeld. De telefoniste nam mij gelukkig serieus en vroeg of ik naar hun toe kon komen, ik zei: ik zal even vragen of de buurman mij kan brengen (mijn dochter was alweer weg naar haar werk) Dus ik slow motion naar de buurman met mijn telefoon in mijn handen en aangebeld.
Telefoon aan hem gegeven en hij verder gepraat met de telefoniste. Ik moest meteen komen. Mijn buurman schrok hoe ik eruit zag, hij dacht dat ik al met 1 voet in mijn graf stond.
Bij de HAP bracht hij me met de rolstoel naar binnen waar ik moest wachten tot ik werd opgeroepen. Hij ging daarna zijn auto goed zetten. Ik werd al vrij snel geroepen, toen heeft een andere patiënt mij naar de arts gerold.
De arts deed wat testjes en stelde wat vragen en heeft toen een ambulance gebeld. Die stond er in no time. Nog eerder dan dat mijn buurman binnen was gekomen.
Dus ik op de brancard geklommen en zei nog: maar mijn buurman weet nu niet dat ik weg ga. Dat komt wel goed zeiden ze. En daar ging ik naar Noord-West Ziekenhuis in Alkmaar. Bij de EHBO deur aangekomen ging bij mij het licht uit.Ik weet dat ik na de EHBO op de AOA kwam te liggen, daar werkt mijn schoonzus en heeft mij ook gesproken daar. Ik weet helemaal niks. De artsen belde mijn man op dat ze nu gingen opereren, waarop mijn man zei: ik ben bijna in Alkmaar, kunt u nog even wachten zodat ik haar kan zien? Nee dat kon niet ik moest nu met spoed geopereerd worden.
Mijn hele buik werd opengemaakt, buikvlies ontsteking, alles vol met pus. Terug op de AOA, ik ben wakker geweest maar ik weet helemaal niets. Ik had alleen maar nachtmerries. Later die dag kwam ik op de IC want ik kreeg koorts, mijn bloeddruk was nog steeds laag en de antibiotica sloeg niet aan. Toen hebben ze de rode plek op mijn arm waar de infuus ingezeten had vanuit Purmerend omcirkeld en gingen ze mijn enkel opereren. Mijn infectie waarde waren sky hoog, weer een andere antibiotica ingezet. Pus uit mijn enkel gehaald. Inmiddels had ik ook deliers. Weer terug op de IC. Ik werd in coma gebracht omdat ik erg onrustig bleef. Ze vertelde mijn familie dat ze afscheid moesten nemen want ze wisten niet of ik het zou halen. In maart van 2022 had ik een hersteloperatie aan mijn linkerborst gehad, dus dat was nog aardig vers.
Daar kon de bacterie ongestoord zijn gang gaan omdat daar de bloedvaten nog zwak waren. Daar kwamen ze later achter, en moest ik weer geopereerd worden om de protese eruit te halen. Nog steeds mijn waardes sky hoog, en nog steeds koorts. Weer moesten mijn familie er rekening mee houden dat ik het niet zou halen.
Ik had al geen jasje aan, want ik had toen ook nog eens een eetstoornis van 35 jaar lang, en door dit had ik er ondertussen al drie uit gedaan. Ik schijn twee keer de beademing eruit gehaald te hebben dus moesten ze mij vastbinden. En toen vonden ze eindelijk in het lab wat ik had, Streptokokken A bacterie, Sepsis, Septische shock en delier, dus nu konden ze eindelijk de juiste antibiotica inzetten. Na 17 dagen op de ic te hebben gelegen mocht de beademing eruit, en kwam ik langzaam bij. En toen ik wakker werd al mijn spierkracht weg was, dat ik niet eens een vork vast kon houden en dat het weken duurde voordat ik mijn smaak terug had.
Vele nachtmerries heb ik gehad, die ik nog dagelijks kan beschrijven. Totaal een maand in het ziekenhuis gelegen.
En dat ik een aantal dagen gewoon bij was en mijn man mij weer ten huwelijk vroeg en ik “ja” heb gezegd maar dat ik dat totaal niet weer weet, dat is voor mij heen heel zwart gat. Ik heb in mijn dossier moeten lezen over de familie gesprekken hoe ziek ik was, en ik aldoor vroeg wat deed ik toen of zei ik toen. Zelfs mijn kapster is gekomen op democratie om mijn haar in te vlechten. En dat ik blij ben dat mijn man veel foto’s en filmpjes heeft gemaakt zodat ik mijzelf terug kon zien, en dat doe ik nog regelmatig. Omdat het zo ongeloofwaardig is.
Maar dit kleine lijfje en dunne lijfje is wel een strijder, want ik kan het nog na vertellen. Zit nog steeds in de ziektewet, heb nog last van concentratie, geheugen en moeheid. Lichamelijk ben ik al een stuk sterker, en in behandeling voor de eetstoornis. Ik eet gezond en zorg dat ik voldoende vitamines naar binnen krijg, ondanks dat mijn gezin al in deze twee jaar de griep en verkouden zijn geweest heb ik de dans ontsprongen. Maar de angst blijft nog steeds om het terug te krijgen maar wordt wel minder.
Na mijn opname voor mijn eetstoornis in september krijg ik emdr vanwege de beelden van de nachtmerries toen op de ic die ik bijna dagelijks voor mijn ogen nog zie.
Mijn hele buik werd opengemaakt, buikvlies ontsteking, alles vol met pus. Terug op de AOA, ik ben wakker geweest maar ik weet helemaal niets. Ik had alleen maar nachtmerries. Later die dag kwam ik op de IC want ik kreeg koorts, mijn bloeddruk was nog steeds laag en de antibiotica sloeg niet aan. Toen hebben ze de rode plek op mijn arm waar de infuus ingezeten had vanuit Purmerend omcirkeld en gingen ze mijn enkel opereren. Mijn infectie waarde waren sky hoog, weer een andere antibiotica ingezet. Pus uit mijn enkel gehaald. Inmiddels had ik ook deliers. Weer terug op de IC. Ik werd in coma gebracht omdat ik erg onrustig bleef. Ze vertelde mijn familie dat ze afscheid moesten nemen want ze wisten niet of ik het zou halen. In maart van 2022 had ik een hersteloperatie aan mijn linkerborst gehad, dus dat was nog aardig vers.
Daar kon de bacterie ongestoord zijn gang gaan omdat daar de bloedvaten nog zwak waren. Daar kwamen ze later achter, en moest ik weer geopereerd worden om de protese eruit te halen. Nog steeds mijn waardes sky hoog, en nog steeds koorts. Weer moesten mijn familie er rekening mee houden dat ik het niet zou halen.
Ik had al geen jasje aan, want ik had toen ook nog eens een eetstoornis van 35 jaar lang, en door dit had ik er ondertussen al drie uit gedaan. Ik schijn twee keer de beademing eruit gehaald te hebben dus moesten ze mij vastbinden. En toen vonden ze eindelijk in het lab wat ik had, Streptokokken A bacterie, Sepsis, Septische shock en delier, dus nu konden ze eindelijk de juiste antibiotica inzetten. Na 17 dagen op de ic te hebben gelegen mocht de beademing eruit, en kwam ik langzaam bij. En toen ik wakker werd al mijn spierkracht weg was, dat ik niet eens een vork vast kon houden en dat het weken duurde voordat ik mijn smaak terug had.
Vele nachtmerries heb ik gehad, die ik nog dagelijks kan beschrijven. Totaal een maand in het ziekenhuis gelegen.
En dat ik een aantal dagen gewoon bij was en mijn man mij weer ten huwelijk vroeg en ik “ja” heb gezegd maar dat ik dat totaal niet weer weet, dat is voor mij heen heel zwart gat. Ik heb in mijn dossier moeten lezen over de familie gesprekken hoe ziek ik was, en ik aldoor vroeg wat deed ik toen of zei ik toen. Zelfs mijn kapster is gekomen op democratie om mijn haar in te vlechten. En dat ik blij ben dat mijn man veel foto’s en filmpjes heeft gemaakt zodat ik mijzelf terug kon zien, en dat doe ik nog regelmatig. Omdat het zo ongeloofwaardig is.
Maar dit kleine lijfje en dunne lijfje is wel een strijder, want ik kan het nog na vertellen. Zit nog steeds in de ziektewet, heb nog last van concentratie, geheugen en moeheid. Lichamelijk ben ik al een stuk sterker, en in behandeling voor de eetstoornis. Ik eet gezond en zorg dat ik voldoende vitamines naar binnen krijg, ondanks dat mijn gezin al in deze twee jaar de griep en verkouden zijn geweest heb ik de dans ontsprongen. Maar de angst blijft nog steeds om het terug te krijgen maar wordt wel minder.
Na mijn opname voor mijn eetstoornis in september krijg ik emdr vanwege de beelden van de nachtmerries toen op de ic die ik bijna dagelijks voor mijn ogen nog zie.
In September 2023 ben ik met mijn gezin en mijn vader van 83 en de zus van mijn man en haar gezin met aanhang naar Ibiza gegaan om daar onze beloftes weer te doen in mijn trouwjurk van 17 jaar terug gedaan op onze trouwdatum, en de volgende dag hebben we de assen van mijn mans ouders uitgestrooid op Ibiza, want dat was 13 jaar lang hun eiland. Ik hoop over een tijdje dat ik onder begeleiding weer langzaam aan weer kan proberen te gaan werken en weer meedoen in de maatschappij. Mijn verhaal heb ik al bij mijn EHBO lessen, die ik toen nog volgde gedeeld zodat ook zij weten waar ze op moeten letten. Want de bacterie kan ook door wondjes binnen dringen, en als je dan te laat bent kunnen mensen zelfs ledematen moeten afstaan.
In die zin ben ik er goed van af gekomen, maar het was kantje boord. Ook ik vind het belangrijk dat de symptomen van Sepsis wereldwijd bekend wordt zodat iedereen eerder wordt geholpen waardoor er vele levens kunnen worden gered.