Categorie: Persoonlijke verhalen

Mijn sepsisepisode

Met pensioen, maar nog steeds actief, werd ik in 2006 getroffen door sepsis, zonder me echt bewust te zijn van de ernst van wat er met me gebeurde. Afgezien van rillingen, die ik toeschreef aan een lichte koorts (38,4°C), voelde ik geen pijn. Hoewel ik vanaf de eerste dagen een intense vermoeidheid ervoer, maakte ik me daar niet al te veel zorgen over en schreef ik het toe aan een neurologische aandoening waaraan ik al enkele jaren leed.

In die tijd was ik vrijwilliger in een palliatieve zorgkliniek. Ik merkte wel dat de wond op mijn scheenbeen, die ik in de kliniek had opgelopen na contact met een van de wielen van een patiëntbed, niet genas. Pas na vier of vijf dagen, en op aandringen van het verplegend personeel, besloot ik de volgende woensdag bloed te laten prikken. De resultaten kwamen die middag binnen en waren niet goed. De arts besloot daarom om op vrijdag, tijdens mijn bezoeken, een bloedafname, een urinestaal en enkele kweektesten af te nemen.

Septische shock door buikvliesontsteking

Ik ben Angélique Dammer een vrouw van 52 jaar. In september 2022 gingen mijn man en ik met onze boot varen richting Purmerend. Bij Purmerend aangemeerd, eten besteld wat tv gekeken en toen naar bed. Mijn man ligt altijd met de hondjes in het voorste gedeelte van de boot en ik in de punt van de boot (mijn man snurkt nog wel eens vandaar)

Die nacht kreeg ik vreselijke buikpijn maar ook koorts en dat was nieuw. De buikpijn leek op de pijn die ik een jaar daarvoor had toen mijn borsten preventief heb laten verwijderen met reconstructie vanwege een BRCA-2gen, toen kreeg ik verstopping in mijn darmen.

Ik ben Kathleen. Een vrouw van 38 jaar, leerkracht in de lagere school en moeder van twee jonge kinderen.

Op 27 februari voel ik me ‘s morgens niet zo lekker. Moe, spier- en gewrichtspijn en algemene malaise spelen me parten. Later die dag krijg ik stilaan koorts. Tegen de avond aan begin ik stevig te rillen. Ik haal de kinderen op van school en de opvang en ik vraag aan mijn man om op tijd thuis te zijn. Ik voel me ondertussen erg ziek. Met koortswerende medicatie krijg ik de pijn en koorts enigszins onder controle. Ik breng mijn zus op de hoogte omdat ik het niet vertrouw. Zij is verpleegkundige en staat me vaak bij met raad en daad. De nacht verloopt moeilijk. 

Ik ben Paul, geboren in 1954. Na een loopbaan in de verkoop ben ik met pensioen. 3 kinderen en 7 kleinkinderen houden mij bezig. Mijn hobby is speelgoed maken, dus dat treft…

Begin september 2023 voelde ik mij al enkele dagen onwel en mijn huisarts nam bloed en de resultaten (infectiegraad) wezen op een ernstig probleem. Zij maakte voor mij een afspraak in het ziekenhuis waar ik ’s vrijdags naartoe ging, maar werd teruggestuurd met de boodschap “volgende week gaan we het één en ander onderzoeken”. Ik voelde mij gewoonweg ellendig en had al enkele dagen koorts. De dag nadien vond mij partner mij bewusteloos op de grond en belandde ik op de spoed van het UZA in Edegem waar, zo vertelden mijn partner en dochter, onmiddellijk het woord “sepsis” viel en ik blijkbaar voorrang kreeg.

Voordat ik mijn verhaal begin zal ik me even voorstellen. Ik ben Wendy 54 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters van 25 en 29 jaar.

Ik ben enkele jaren geleden naar een lezing geweest i.v.m. nierstenen, hier liep ik een oud collega (Carine) tegen het lijf. We gingen nog gezellig iets drinken en bijpraten. Hier vertelde Carine mij dat ze ernstig ziek geweest is, een septische shock. Ik leefde met haar mee en was blij dat het goed met haar ging (toen wist ik niet beter).

Kenny 40 jaar Sepsis na Streptokokkeninfectie

26 januari 2023 liep ik door een zieke werknemer een bacteriële verkoudheid op. Uit eigen kennis wist ik dat antibiotica het enig was dat mij kon helpen. Doch door de huisarts geen geschreven. De eerste 2 dagen gingen voorbij en er was eerst een licht verbetering, maar op nadien kreeg ik het gevoel dat dit verslechterde en maakte ik een nieuwe afspraak bij de huisarts. De dag van de afspraak ( 31/1/2023) kwam mijn moeder langs en zag dat er iets niet pluis was en voerde mij rechtstreeks naar spoed.

Ik woon aan de rand van een natuurgebied met mijn man en drie zonen. Mijn hobby’s zijn wandelen, lopen en lekker eten. Mijn verhaal begon met een gezwel in mijn rechterborst. Vier dagen na mijn eerste chemo strompelde ik met hevige buikpijn spoed binnen. Ik werd onmiddellijk geopereerd. ‘De onmenselijke pijn de dag na de operatie was normaal’, zei de arts, ‘binnen een week ben je thuis’. De zeven voorziene dagen werden er vierhonderd zevenentachtig.

Maandag 7 maart 2022, de eerste dag van een nieuwe werkweek verliep normaal tot ik kort na de middag een vervelende buik/maagpijn kreeg. Omdat de pijn niet voorbij ging, belde ik de dienst abdominale heelkunde van een nabijgelegen ziekenhuis. Daar kreeg ik de raad om via de spoed binnen te komen.

Een pakkende getuigenis rond sepsis van Krista Bracke:

Ik ben Michael (geb 1946) en gepensioneerd na een internationale carrière bij een groot accountancy bedrijf. Tegenwoordig ben ik nog betrokken bij een NGO en de ESA (European Sepsis Alliance).
Begin 2016 moest ik een ingreep ondergaan om de rest van mijn colon te verwijderen waarvan het eerste gedeelte chirurgisch werd verwijderd in 1990 naar aanleiding van colon kanker.