Mijn sepsisepisode
Met pensioen, maar nog steeds actief, werd ik in 2006 getroffen door sepsis, zonder me echt bewust te zijn van de ernst van wat er met me gebeurde. Afgezien van rillingen, die ik toeschreef aan een lichte koorts (38,4°C), voelde ik geen pijn. Hoewel ik vanaf de eerste dagen een intense vermoeidheid ervoer, maakte ik me daar niet al te veel zorgen over en schreef ik het toe aan een neurologische aandoening waaraan ik al enkele jaren leed.
In die tijd was ik vrijwilliger in een palliatieve zorgkliniek. Ik merkte wel dat de wond op mijn scheenbeen, die ik in de kliniek had opgelopen na contact met een van de wielen van een patiëntbed, niet genas. Pas na vier of vijf dagen, en op aandringen van het verplegend personeel, besloot ik de volgende woensdag bloed te laten prikken. De resultaten kwamen die middag binnen en waren niet goed. De arts besloot daarom om op vrijdag, tijdens mijn bezoeken, een bloedafname, een urinestaal en enkele kweektesten af te nemen.